Op de natste dag van deze week huppelde ons grootste pollewopje vermomd als bijtje door de regen, op weg naar haar eerste echte schooldag.
Ik liet haar een beetje stilletjes achter aan haar tafeltje. We zwaaiden en bliezen wat kusjes over en weer en met een schop onder mijn eigen billen stuurde ik mezelf uiteindelijk weg. Als mantra de wijze woorden die ik van lieve mensen om me heen te horen kreeg herhalend: liefde is loslaten, liefde is je kind op eigen benen laten staan... Zo waar en toch zo lastig tegelijkertijd.
Vol trots en enthousiasme kwam ze die middag de school uitgerend, sprong in mijn armen en vertelde honderduit over de gave gymles en over de kriebelbeestjes die ze had gevonden tijdens een boswandeling. De meisjes vond ze aardig en de jongens waren een beetje wild. Mama, zei ze, ik heb twee woordjes gezegd tegen een ander kindje: mijn eigen naam en 'ja'. De glimlach was niet meer van mijn gezicht te poetsen. Mijn meisje staat op haar eigen twee beentjes en stevig ook. Wat een mijlpaal!
Na zo'n dag niks fijners dan dromen om al die indrukken een plekje geven...
Ik sta en kijk naar haar rozige wangetjes, zie tekenen van het babymeisje dat ze ooit was en pink stiekem een traantje weg.
xxx
En de mooie woorden die jij hier schrijft over deze mijlpaal zullen altijd bewaard blijven. Heel leuk en waardevol voor later! Ik zou willen dat ik geschreven had over deze mijlpalen in het leven van mijn kinderen (spijt!)
BeantwoordenVerwijderenFijn dat het zo goed met je oudste op school gaat!
Fijn weekend!
xx Janina
Ahhh dat herken ik, gewoon een beetje verdrietig zijn voor wat er voorbij is.....je bent ook happy met wat er gaat gebeuren....geef haar heel veel kusjes.
BeantwoordenVerwijderenLiefs renee
Ik vond het bij de eerste ook zo lastig de eerste schooldag! Bij de tweede ging het al een stuk makkelijker omdat die al zo vertrouwd was met school omdat ze steeds mee ging met naar school brengen. Als ze dan zo in bedje liggen zijn ze ook weer zo klein he? Zo zijn er nog heel veel mijlpalen in het leven van onze meisjes! Pascale X
BeantwoordenVerwijderenAh lief! En wat mooi omschreven door je. X
BeantwoordenVerwijderenHet dubbele gevoel ! Ja , dat herken ik !
BeantwoordenVerwijderenmaar jij beschrijft het zo lief en zo warm.
ooooow wat een lieve foto zeg ♥ En ik weet ook nog goed dat ik Laura voor het eerst naar de "grote" school bracht. Zo een klein meisje nog, zo verlegen. Maar ze vond het geweldig. Volgende week wordt ze 14 en moet ik stééds meer loslaten en weet je.... dat blijft echt wel moeilijk hoor!
BeantwoordenVerwijderenOhhh ik herinner me die eerste schooldag nog zo goed. Die van mij huilde tranen met tuiten, was helemaal niet fijn! Gelukkig dat Pollewopje het fijn vond! Ik ben ook niet goed in loslaten hoor! x
BeantwoordenVerwijderenMooi hè? Ze doet het gewoon! Dapper meisje en dappere mama. gr. Hennie
BeantwoordenVerwijderenWat heb je dat mooi neergeschreven, ik pink even mee een traantje weg xx
BeantwoordenVerwijderenPrachtig... En zo herkenbaar!!
BeantwoordenVerwijderenHet blijft lastig van die stappen die je moet nemen om de tijd bij te kunnen houden, want dat gaat toch wel snel zo hé.
BeantwoordenVerwijderenSucces en een fijne week!
Snif, wat prachtig… En dank voor je superlieve reactie op mijn blog, doet me goed! X
BeantwoordenVerwijderen....en ik pink ook een traantje weg!! Wat heb je dat lief opgeschreven:-)
BeantwoordenVerwijderenoch meis, zo herkenbaar... en wat heb je het mooi beschreven ! xxx
BeantwoordenVerwijderena gossie hoe lief dat van die 2 woordjes tegen een ander kindje!!!
BeantwoordenVerwijderenZo herkenbaar...
BeantwoordenVerwijderenTerecht dat je trots bent, hoor!
X Nana
Aaah, tranen in mijn ogen... Zo mooi en herkenbaar Rosalie! Wat zullen jullie trots zijn :-)
BeantwoordenVerwijderenLiefs en een fijn weekend, xx Marieke