Boekkie lezen mama...

Op mijn mamadagen thuis met kleine pollewop verslinden wij heel wat boekjes (oftewel boekkies in termen van mijn peutermeisje). Ook niet zo gek als je nagaat dat er maar zelden een week voorbij gaat waarin ik géén boekje voor haar heb gekocht... Kan het gewoon niet laten, ik vind ze zelf ook zo leuk en dan heb ik ook nog een dochter die van oor tot oor glimt als ze weer een 'boekkie' krijgt. Bovendien voor 50 cent kan ik ze echt laten liggen bij de kringloop... En daarbij, voorlezen is voor mij een ultieme vorm van mindfullness!

Vandaag was mamadag en dus verhaaltjesdag...

En per toeval kwam ik dit keer wel een heel speciaal verhaaltje tegen in een erg oud en kapot boek! 

Het heet "Rozeknopje" en gaat over de schoonheid van oude, kapotte spulletjes en het gunnen van een tweede leven aan al dit moois...

Rozeknopje

Er was eens een theepotje. Het was heel mooi. Het was helemaal bespikkeld met kleine rozeknopjes en het was van echt Chinees porselein. Weet je, hoe je dat kon zien? Als je het theepotje tegen het licht hield, was het doorschijnend. Een gewone theepot is niet doorschijnend. 

Rozeknopje, zoals het theepotje heette, wist wel, dat ze iets bijzonders was, omdat ze altijd in de porseleinkast stond. Ze werd er alleen 's-zondags uitgehaald en als er feest was.

Op een dag was er iemand erg onvoorzichtig en stootte met de tuit van het theepotje tegen de kraan. De tuit brak. Arm Rozeknopje! Het deed echt een beetje pijn en voortaan huilde ze iedere keer als ze thee inschonk. 'We kunnen die theepot niet meer voor de zondag gebruiken,' hoorde Rozeknopje zeggen. 'De tuit is gebroken en nu druppelt er thee op de tafel.'

Rozeknopje vond het niet erg, want nu werd ze iedere dag gebruikt, en dat was prettig. Ze kreeg een soort sponzen kraagje om haar hals om haar tranen op te vangen en nu druppelde er geen thee meer op het tafelkleed. Maar op een dag gebeurde er weer iets ergs. Iemand liet het dekseltje vallen en het brak! Rozeknopje zag, dat de mensen het in de vuilnisbak gooiden. Nu voelde ze zich erg armoedig, want ze had zich nooit zonder hoed vertoond. 'Nu kunnen we haar helemaal niet meer gebruiken,' zeiden de mensen en het theepotje werd achter in een donkere kast gezet. Al gauw was het arme Rozeknopje met een laagje stof bedekt. Haar mooie jurk werd nooit meer gewassen. 

Op een dag, toen ze daar al heel lang gestaan had, nam iemand haar uit de kast en zei: 'Dit kun je krijgen voor de liefdadigheidsbazaar. Wij hebben er toch niets meer aan.' Rozeknopje werd in een doos gestopt met een heleboel andere afgedankte dingen en de doos werd door iemand weggebracht. Het theepotje kwam terecht in een kraampje op de bazaar. Het was omringd door allerlei andere dingen. Wat voelde Rozeknopje zich ongelukkig.

Er kwamen veel mensen kijken in het kraampje. Soms pakten ze iets op en zetten het weer neer. Niemand bekommerde zich om Rozeknopje. Maar toen de dag bijna om was, kwam er een klein meisje, dat haar oppakte en zei: 'Dat is mooi, hè?' Haar moeder zei: 'Ja, maar de tuit is gebroken en het heeft geen deksel. Maar het is wel van echt Chinees porselein.' 'Hoe weet u dat?' vroeg het meisje. 'Houd het maar eens tegen het licht,' zei haar moeder. Dat deed het meisje en ze zag het licht erdoorheen schijnen. 'Het kost maar twee kwartjes,' zei de juffrouw van het kraampje. 'Ik wil het hebben,' zei het meisje. 'Wat ga je er dan mee doen? ' vroeg haar moeder. 'Dat zal ik u wel laten zien als we thuis zijn,' zei het meisje.

Ze droeg Rozeknopje voorzichtig naar huis. Ze vond haar mooi en Rozeknopje was blij, dat iemand haar wilde hebben. 'Ik heb nog nooit iets gehad, dat van echt Chinees porselein was,' zei het meisje. Ze ging naar buiten en kwam na een poosje terug met een bos sleutelbloemen. Die zette ze in het theepotje. 'Dat staat leuk,' zei haar moeder. 'Jij hebt nu een mooie bloemenvaas.' 

De sleutelbloemen roken fris en Rozeknopje voelde zich erg prettig. Voortaan mocht ze altijd op het tafeltje naast het bed van het kleine meisje staan.

(bron: Kinderbedtijdboek vol Twee-minutenverhalen en verrukkelijke illustraties, verzameld door Rosemary Garland, NV uitgeverij Spaarnestad, Haarlem, 1970)

Ik kan het boek aan iedereen met kleine kindjes aanraden! 

Het is vast nog ergens als een waardevol tweedehandsje te vinden.

Tot snel,